Παρατήρηση περιπατητή: Δεν έχω ξαναδεί ποτέ σε εθνικές επετείους της χώρας στην Αθήνα, τόσες πολλές σημαίες σε τόσα πολλά σπίτια αναρτημένες τα τελευταία χρόνια.
Είναι ένα εθνικό «γαμώτο» για την επιτροπεία που συνεχίζεται ακάθεκτη; Μα γιατί τότε είναι τόσο μειοψηφικές οι αντιδράσεις στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου ή στο γεγονός πως η χώρα είναι ένα απέραντο ΝΑΤΟϊκό προτεκτοράτο; Και γιατί όλοι αυτοί οι ελληνόψυχοι δεν έχουν συγκροτήσει από το 2015 ένα ευρύ κίνημα ανυποταξίας παρά μόνον γιούχα και facebook; Πάμε στο δεύτερο ερώτημα; Ήταν τόσο προδοτική η Συμφωνία των Πρεσπών που πυροδότησε τα εθνικά ανακλαστικά; Μα μόλις πρότινος η παραδοσιακή σύμμαχος των ελληνόψυχων Ρωσία αναγνώρισε την «πΓΔΜ» ως «Βόρεια Μακεδονία». Και επίσης πολύ πρόσφατα και η πολιτική δύναμη που ηγήθηκε εν Ελλάδι κατά της Συμφωνίας – δηλαδή η ΝΔ- ξεκαθάρισε παντού πως δεν θα μπλοκάρει τίποτε από την νέα ονομασία του γείτονος κράτους. Επίσης, συγγνώμη αλλά μερικούς μήνες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας δεν έχει υπάρξει κάποια εκχώρηση εδαφών όπως διάφορα ακροδεξιά και ψεκασμένα σάιτ αναπαρήγαγαν πως θα συνέβαινε. Τι έχει συμβεί λοιπόν και τραγουδήσαμε όλοι μαζί το «Μακεδονία Ξακουστή» και μάλιστα σε επέτειο άλλου γεγονότος- ιστορικής τομής; Μια εξήγηση θα ήταν πως σε αποικίες αναπτύσσονται εθνικά χαρακτηριστικά. Βέβαια, εδώ δεν μιλάμε συχνά για ηρωικό αγώνα που έχει νόημα και περιεχόμενο (π.χ. Κύπρος δεκαετία 50 – 60) και που όντως διακυβεύεται έδαφος και ανεξαρτησία. Αλλά για μια ιδιότυπη περφόρμανς με εθνική εσάνς που ξεκινάει από αλεξιπτωτιστές που τραγουδούν μέχρι εξορκισμούς παπάδων κατά των εαμοβούλγαρων. Εδώ μιλάμε για ένα νέο εθνικό φολκλόρ που αθροίζει όλες τις παθογένειες και τις συνωμοσιολογίες ετών και που έχει ως πυροκροτητή το προσφυγικό και τις Πρέσπες. Εδώ μιλάμε όμως ταυτόχρονα για ένα νέο υπερσυντηρητικό ρεύμα που έχει τεράστια απήχηση στις φτωχές γειτονιές των πόλεων και που δεν εκφράζεται πάντα θαρρετά. Το εν λόγω ρεύμα διαπερνά όλο το εκλογικό σώμα με ευθύνη της νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ που δεν καταφέρνει πλέον να το οριοθετήσει- όπως οριοθέτησε δημοκρατικά ο ΣΥΡΙΖΑ την αντιμνημονιακή ανυπακοή το 2015. Είναι ένα ρεύμα που απενοχοποιημένα πλέον μιλάει (συχνά) για τα «καλά της Χούντας», είναι οικογενειοκεντρικό, αντιμεταναστευτικό, δεν διαβάζει Τύπο αλλά καταναλώνει όλη μέρα φέικ νιουζ με τέρατα μετανάστες και πολέμους προ των πυλών. Ένα ρεύμα όμως που ποτέ- και όχι τυχαία- δεν μιλάει για τις ξένες επενδύσεις, την ΝΑΤΟϊκή κυριαρχία, δεν είναι καν κριτικό στην νέα συμμαχία με Ισραήλ – Κύπρο- Αίγυπτο (το μικρό ΝΑΤΟ της Νοτιοανατολικής Μεσογείου), δεν τολμάει να μιλήσει για τους ισχυρούς ξένους (μόνον για τους ανίσχυρους πρόσφυγες), θέλει ευρώ και ασφάλεια, μεροκάματο και κοινωνικό κράτος – συχνά μόνον για το ίδιο. Ένα ρεύμα που δεν έχει σχέση με τον Πατριωτισμό, τον Διεθνισμό, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό στο διαφορετικό, τις ταυτότητες, την λαϊκή κουλτούρα και την ελληνική γραμματεία –συχνά πικρή στα συμπεράσματα της για τον λαό, τις αντιφάσεις και το θυμικό του. Το παραπάνω ρεύμα διαμορφώνεται χρόνια τώρα και έχει την ευλογία διαφόρων ελλαδεμπόρων που έλαβαν νομιμοποίηση από μια επίσης αφελή και αναθεωρητική εκσυγχρονιστική Αριστερά του χαβιαριού και του σολομού με απέχθεια σε ό, τι εθνικό και με προσήλωση σε ό, τι ψευδώς κοσμοπολίτικο. Δεν ξέρω πώς θα εκφραστεί όλο αυτό στις πρώτες κάλπες, εννοώ τις Ευρωεκλογές αλλά προσωπικά βλέπω να μην το εισπράττει ολόκληρο ούτε καν η Νέα Δημοκρατία. Ο Σαλβίνι και για την Ελλάδα είναι θέμα χρόνου αν δεν είναι ήδη εδώ.