Ο Μακρόν δεν είναι Τραμπ για να υποσχεθεί ένα «Make France great again»
Τώρα που τον είδαμε και από κοντά: είναι ο Μακρόν ο νέος τύπος ηγέτη; Ή μια απ’ τα ίδια; Στο πρώτο συντείνουν πολλά από τα νέα στοιχεία που συγκεντρώνει. Στο δεύτερο ακόμη περισσότερα. Πάμε στο πρώτο: υπέρβαση κομμάτων και διαιρετικών τομών. Απευθείας σύνδεση και απεύθυνση με την κοινωνία. Αστραφτερό προφίλ. Νιότη. Και δημόσιος λόγος που μπορεί με ευελιξία να περικλείει ποιητικές αποστροφές και τεχνοκρατικές διατυπώσεις. Ο Μακρόν ήλθε για να μείνει και ως υλικό χαρτογράφησης της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης.
Πάμε στο δεύτερο: Υλική πρόσδεση με τα τεράστια συμφέροντα και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας του. Κράμα άγριου νεοφιλελευθερισμού και προτεσταντισμού του κέρδους που αντιλαμβάνεται τα συνδικάτα και τα εργασιακά δικαιώματα ως καθυστερημένες δομές που απλώς φρενάρουν τα success stories.
Ο Μακρόν δεν είναι Τραμπ για να υποσχεθεί ένα «Make France great again». Αλλά δεν είναι και Μελανσόν για να λάβει υπόψιν του τις ταξικές διαιρέσεις της χώρας του.
Θα είναι όμως πέραν των παραπάνω, ένας ιστορικός ηγέτης που θα ηγηθεί ενός νέου μετασχηματισμού της Ευρωζώνης και της Ευρώπης όπου η Γερμανία θα πάψει να κάνει κουμάντο και οι θεσμοί θα βαθύνουν υπέρ της Δημοκρατίας; Απίθανο. Στην ομιλία του στην Αθήνα δεν μίλησε κατά της επιτροπείας ως έννοια αλλά προσπάθησε να διατυπώσει μια άλλη δοσολογία όπου τον «κακό Τόμσεν» θα αντικαταστήσει ένας «καλός» κομισάριος της Ευρώπης. Ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ που θα θέσει στο χρονοντούλαπο το παλιό το ορθόδοξο το αμερικάνικο. Επίσης δεν είπε κάτι για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας ή τους διαρκείς κανόνες που διέπουν την ολοκλήρωση και εξασφαλίζουν σταθερότητα (τραπεζών). Νωρίς θα μου πείτε, αλλά αυτά φαίνονται.